Παρασύρομαι, διαισθάνομαι πως δεν ελέγχω τον εαυτό μου και τα συναισθήματά μου. Μοιάζω σαν ένα σώμα που σιγά – σιγά περικλείεται στα θανάσιμα δίχτυα της αδιαφορία σου. Αυτό με κάνει εκτός από το να μην με καλύπτουν μόνο μερικές σου στιγμές αλλά και να μην σε εμπιστεύομαι. Περισσότερο με ενοχλεί από πλευράς αξιοπρέπειας και όχι πραγματικής αγάπης. Με πειράζει που προσπαθώ και δημιουργώ συνεχώς πρωτότυπους τρόπους να σε προσεγγίσω και εσύ δεν αντιδράς με τον ίδιο ή τουλάχιστον με παρόμοιο τρόπο, κάτι το οποίο σημαίνει, ότι τα κύματα της ζωής μας δεν έχουν την ίδια εμβέλεια και απήχηση στα ζητούμενα και στις απαιτήσεις μας. Μου περνά η σκέψη να σου πω τέλος για να μην πονέσω, προφανώς, περισσότερο, από την άλλη ωστόσο, δεν θέλω.

Τι νόημα όμως έχουν όλα αυτά αν δεν υπάρχει το ενδιαφέρον που υπήρχε, όταν σε πρωτογνώρισα και έχει αρχίσει να χτίζεται ένας τοίχος ανάμεσά μας;